Het is net alsof we al heel lang onze adem inhouden, vind je ook niet? En het gaat doorgaans niet zo goed met mensen die hun adem te lang in moet houden. Die lopen blauw aan en zo.
Vorig weekend liep ik langs plekken waar mensen genoten van het ijs. Er werd plezier gemaakt, gelachen en genoten. En dat genieten, dát is nu eens echt leven. Leven zoals het bedoeld is. Volop genieten. En genieten doe je als het even kan met elkaar. Het is als adem, en we hebben het allemaal nodig. Niemand uitgezonderd.
Categorie: Kerk en geloof
Alle beetjes helpen!
Of ik wilde collecteren? Zittend in het zonnetje besloot ik dat ik dat best wel wilde doen. Normaal gesproken doe ik geen extra dingen. Ik heb mijn handen vol aan mijn gezin, mijn werk, en mijn lichaam heeft soms kuren. Deze collecte is voor het Prinses Beatrix Spierfonds. En nee, ik heb zelf geen spierziekte, maar ik besef dat gezondheid iets is dat kostbaarder is dan alle bergen goud bij elkaar.
Nu komen er echt geen bergen goud in mijn collectebus. Maar als die deur opengaat en mensen bereid zijn te zoeken in hun portemonnee, dan ben ik blij en dankbaar dat mensen iets willen geven. Bijna iedereen heeft direct of indirect te maken met ziekte. Welke ziekte dan ook. En ja, we kunnen niet overal aan geven. Dat zeg ik ook altijd. Ik respecteer het als mensen dit tegen mij zeggen. Maar die kleine bedragen kunnen er meestal best wel vanaf. En dan zeggen we: ‘Alle beetjes helpen.’
Je kunt tegenwoordig ook makkelijk doneren door een QR-code te scannen. Een mooi moment voor mij was toen een man van boven de 80 mijn papiertje aannam met de code erop. Een paar minuten later kwam hij trots met zijn telefoon naar buiten lopen om te laten zien dat hij 4 euro over had gemaakt naar het Spierfonds. Fantastisch toch?
Het zal je niet verbazen, ik ga ook een klein oproepje doen met mijn bescheiden blogje. Mijn website wordt niet door grote hoeveelheden mensen bezocht, maar zoals al eerder gezegd: Alle beetjes helpen! Dus kun je een klein bedrag missen voor onderzoek naar spierziekten. Graag! Je kunt de QR-code scannen die ik in deze blog bij heb gevoegd, of naar de website van het spierfonds gaan. En als de mensen langskomen met de bus, vooral even kijken of je nog ‘een beetje’ geld hebt!
De (on)belangrijke sleutel
Een huisdeursleutel is echt een handig ding. Zolang je hem niet kwijtraakt natuurlijk. Dus mijn huisdeursleutel heeft een vast plekje. Meestal. Nou ja, ik doe m’n best. En meestal gaat dat best goed. En af en toe gaat dat iets minder goed. Maar, zeg ik dan altijd: ‘Ik ben mijn sleutel nooit kwijt, hij is alleen maar even uit het zicht’. En meestal klopt dat. Dan vindt ik hem terug in een ander zijvakje van mijn tas, in een broekzak, in een jaszak, of op de ladekast in mijn slaapkamer. Dat soort plekjes. Doorgaan met het lezen van “De (on)belangrijke sleutel”
De zoenende mannen (enzo)
Het haalt gewoon het nieuws, dit item. En we hebben er een mening over. Op het jeugdjournaal wordt er een stelling gelanceerd waar de kinderen met ‘eens’ of ‘oneens’ op kunnen reageren. De stelling: ‘Een poster met zoenende mensen moet kunnen’. Ik zoek nog wat verder op internet en er verschijnen bushokjes die flink onder handen zijn genomen. Allemaal als reactie op een poster met twee zoenende mannen. Ik zal gelijk één ding duidelijk maken. In dit stuk ga ik niet mijn mening geven over homoseksualiteit. Ik wil iets anders kwijt. Doorgaan met het lezen van “De zoenende mannen (enzo)”
Of ik van kerst houd
Zo, dat was het weer. De kerstdagen zijn voorbij. Sinterklaas hadden we gelukkig op 5 december al uitgezwaaid, en toen leefden we verder richting kerst. Stukje bij beetje zag je steeds meer lichtjes en versiering verschijnen, zowel binnen als buiten. De lichtjes geven altijd een vrolijke en gezellige uitstraling. Ik moet je bekennen dat ik best wel wat last heb van de donkere dagen, dus al het extra licht is welkom. Maar goed, genoeg drama. Of ik van kerst houd. Dat is de vraag die mij de afgelopen weken bezig heeft gehouden. Doorgaan met het lezen van “Of ik van kerst houd”
Als God de regie heeft
Deze week wil ik graag het verhaal van één van mijn collega’s delen op mijn blog. Zij deelde haar verhaal enkele weken geleden met het personeel van onze school en het is een verhaal van bevestiging en bemoediging. Het sprak mij enorm aan en dus vroeg ik haar gelijk of ik haar toestemming had om het te mogen delen op mijn blog en dat mocht!
Doorgaan met het lezen van “Als God de regie heeft”
Een momentje en een plekje
Een grasweide met prachtig jong groen gras. Korenbloemen die boven het veld uitsteken. Een snelstromend beekje met kraakhelder water en prachtig glimmende stenen op de bodem. Een enorme boomstronk nodigt je uit om er op je gemakje tegenaan te leunen of er bovenop te klimmen. Doorgaan met het lezen van “Een momentje en een plekje”
Onverwacht bezoek van emotie
Ik bemerkte opeens een sterke emotie bij mezelf toen ik haar zag. Ik herkende haar meteen, ook vanaf de andere kant van de grote hal. De emotie die ik voelde verraste mij. Het was namelijk verdriet. Verdriet om iets wat nodeloos is gebroken door mensenhanden. Twintig jaar geleden. Doorgaan met het lezen van “Onverwacht bezoek van emotie”
Tag: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Wat leuk dat Ilse van ‘uit mijn keukentje‘ mij heeft getagd vandaag! Ik heb een drukke week achter de rug en er kwam maar weinig inspiratie op gang voor mijn blog. Deze Tag is leuk om in te vullen en als je de blogger achter deze blog nóg iets beter wilt leren kennen, dan raad ik je aan om lekker door te lezen. De TAG is bedacht door Ella van ‘avonturen van elke dag‘.
Maar voordat ik hem in heb gevuld, natuurlijk nog wel even geluisterd naar Ramses Shaffy! Doorgaan met het lezen van “Tag: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”
Wat niet is (en wel had moeten zijn)
‘Als ik naar jullie gezinnetje kijk, dan had ik dat ook zo graag gewild voor mijn eigen zoon’. Ik luister naar een vrouw die me in korte tijd veel vertelt over de dingen in haar leven waar ze verdriet om heeft. Wij zijn de afgelopen jaren veranderd van ongewenst kinderloos tot het ideaalbeeld van gelukkig gezinnetje. Mensen zien onze jongens en genieten van het stel. Wij genieten net zo hard of nog harder. Maar… Doorgaan met het lezen van “Wat niet is (en wel had moeten zijn)”
